- factito
- factĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [facto], to make or do frequently, to be wont to make or do, to practise (class.; syn.: tracto, facio, reddo).I.In gen.:II.
stultitia'st, me illi vitio vortere. Egomet quod factitavi in adolescentia,
Plaut. Ep. 3, 3, 50:verba compone et quasi coagmenta, quod ne Graeci quidem veteres factitaverunt,
Cic. Brut. 17, 68; Quint. 12, 3, 4:haec apud majores nostros factitata,
Cic. Off. 2, 24, 85:alterum factitatum est, alterum novum,
id. Or. 42, 143:accusationem,
id. Brut. 34, 130:neque eorum quicquam omittere quae artifices factitarent,
Suet. Ner. 20;simulacra ex ea arbore,
Plin. 13, 9, 17, § 61; cf.:capulos inde (ex gemma),
id. 37, 6, 23, § 87:inducias cum aliquo,
Gell. 19, 5, 10.—In partic.A.With double acc., to make or declare a person something:B.quem palam heredem semper factitarat,
Cic. Phil. 2, 16, 41.—To practise a trade or profession: artem, Poëta ap. Cic. Or. 43, 147:C.medicinam,
Quint. 7, 2, 26:coactiones argentarias,
Suet. Vesp. 1:vecturas onerum corpore suo,
Gell. 5, 3:delationes,
Tac. H. 2, 10.—Esp. with access. notion of vain effort or failure:nec satis apparet cur versus factitet,
Hor. A. P. 470:carmina in principem,
Tac. A. 6, 45 (39); 14, 48.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.